Bulgurun ana malzemesi çoğumuzun bildiği üzere buğday. Her türlü iklim ve toprak koşullarına uygun oluşundan ötürü bulgur dünyanın her yerinde yetişebiliyor. Genellikle ılık ve serin hava koşularını seven bu besin çimlenme ve kardeşlenme dönemlerinde yüksek sıcaklıktan hoşlanmıyor. Buğdayın iki yetiştirme tekniği bulunuyor. Yetiştirilme ortamının kuru ya da sulu olmasına göre yetiştirilme teknikleri de değişiyor. Kuru koşullarda buğdaynadas-buğday olarak gelişen süreç, sulu koşullarda buğday-ikinci ürünsebze olarak ilerliyor. Buğday ekimi genellikle 15 Ekim-15 Kasım tarihleri arasında yapılıyor. Daha sonra gübreleme ve sulama işlemlerine geçiliyor. En fazla su ihtiyacı duyduğu dönemler sapa kalkma, başaklanma ve süt olum zamanları olarak sıralanabilir. Bulgur, buğdayın kaynayıp kurutulduktan sonra kabuklarının soyulmasıyla elde ediliyor. Fabrikalarda büyük kazanlarda kaynatılan buğdaylar kabukları soyularak serim alanına getiriliyor ve güneşte kurutuluyor. Tam kuruma sağlandıktan sonra toplanarak pişirmeye hazır hale geliyor. Bulgur kandaki yağları düşürücü yönü olduğu bilinen posa/lif bakımından oldukça zengin bir gıdadır. Karbonhidrat değeri yüksek, protein değeri düşüktür. Bulgurda bulunan B1 vitaminleri, sinir ve sindirim sisteminde
önemli rol oynamaktadır.